Παιδεία ... Σε Όλο Της Το Μεγαλείο

Αποδέσμευση του λυκείου από την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση

Πρόσφατα διάβασα σε ένα δημοσίευμα σχετικά με τις αλλαγές που ετοιμάζει το ΥΠΕΠΘ και ο Ε. Στυλιανίδης σχετικά με την Παιδεία. Ο λόγος που αποφάσισε να προβεί σε αυτές τις ενέργειες είναι η μια προσπάθεια αποφυγής από τον ασφυκτικό κλοιό του νεανικού θυμού και της κοινωνικής αγανάκτησης. Ωραία αρχικά η σκέψη τους βέβαια αυτό το πλάνο θα σπάσει εντελώς τον συνδετικό κρίκο μεταξύ Λυκείου και Ανώτατης Εκπαίδευσης γιατί " Άλλο το λύκειο, άλλο οι εισαγωγικές σε ΑΕΙ - ΤΕΙ " όπως αναφέρουν στα δημοσιεύματα. Αυτό σημαίνει πως το Λύκειο θα είναι απλά μια επιπλέον τριετία σπουδών, βαρετών μαθημάτων κτλ. Και έπειτα έρχεται μια εξέταση επιπλέον αλλά εντελώς διαφορετική σε σχέση με τις πανελλαδικές εξετάσεις. Και μετά έρχεται η εισαγωγή στα Α.Ε.Ι & Τ.Ε.Ι . Στόχος τους είναι η εισαγωγή όλων και περισσότερων εισαχτέων στα Ανώτατα Ιδρύματα αλλά φυσικά με κάποιους περιορισμούς. Οι αλλαγές αυτές θα μπουν σε λειτουργία μετά από μια τριετία με τον υπουργό Παιδείας να σημειώνει ότι «Η ευρωπαϊκή τάση διευκολύνει την πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση κι εμείς οφείλουμε να την παρακολουθήσουμε».
Ωραία μας τα λένε όλα αυτά, αλλά κατά την γνώμη μου δεν νομίζω η Παιδεία να ορθοποδήσει με αυτό τον τρόπο. Ο μόνος λόγος που το κάνουν αυτό είναι είναι γιατί όταν οι σφαίρες αφαιρούν μαθητικές ζωές, η ένοχη κυβέρνηση Καραμανλή, αναγνωρίζοντας την ηθική νίκη της νεολαίας, καταφεύγει σε έναν διάλογο προσχηματικό, πυροσβεστικό και παραπλανητικό. Τα πράγματα θα αλλάξουν κατά πολύ... Οι ρόλοι θα αλλάξουν... και όταν λέω ρόλους εννοώ τους καθηγητές. Μέχρι στιγμής ήδη οι καθηγητές στα σχολεία είχαν ένα ρόλο όχι και τόσο ενεργό, αυτό φυσικά οφείλεται στους μαθητές, οι οποίοι δεν δίνων και πολύ σημασία στα μαθήματα αφού γνωρίζουν ότι θα πάνε στο φροντιστήριο ή σε κάποιο ιδιαίτερο και θα καλύψουν τα κενά τους, με αποτέλεσμα ναμην ενδιαφέρονται για την μάθηση που πολλές φορές είναι διατεθιμένος ο καθηγητής να τους προσφέρει. Έτσι ο ρόλος του καθηγητή μένει απαθής με τα παιδιά να έχουν το πάνω χέρι επιλέγοντας τους καθηγητές τους. Βέβαια υπάρχουν και καθηγητές που ούτε τους "κόβει" αλλά ούτε έχουν την διάθεση να σε διδάξουν. Θα μου πεις ότι έχουν επιρρεαστεί από το σύστημα και θα σου πω ΟΚ. Έτσιμε το νέο σύστημα που θέλουν να επιβάλλουν ο ρόλος του καθηγητή εκμηδενίζεται. Με το νέο σύστημα υπάρχει περίπτωση να μην μετράει καν ο βαθμός ως συμπλήρωμα για την εισαγωγή στα Α.Ι. οπότε όπως καταλαβαίνεται δεν υπάρχει λόγος να πάει κανείς σχολείο. Απλά θα είναι κάτι τυπικό και κάτι κουραστικό, γιατί από την μια να έχουμε τους καθηγητές να μας πιέζουν χωρίς λόγο και από την άλλη τους γονείς μας να μας σπάνε τα νεύρα. Και εμείς τελείως ψύχραιμοι να περιμένουμε την ώρα που θα έχουμε το ιδιαίτερο για να συμπληρώσουμε τα σπασμένα. Ήδη εδώ και λίγα χρόνια τα παιδιά κάνουν φροντιστήρια από το δημοτικό...(ΔΕΝ ΣΧΟΛΙΑΖΩ)...
Κάποιος είπε πως "Να μορφώνονται όσο το δυνατόν περισσότεροι όσο το δυνατόν καλύτερα! " . Δεν ξέρω πόσο συμφωνείς με αυτή την δήλωσει αλλά εγώ δεν είμαι θερμός και σίγουρα δεν το επικρωτώ. Για να μορφωθεί κάποιος πρέπει να μπει σε Α.Ι. ; Το Ανώτατο Ίδρυμα αυτό που σου προσφέρει είναι επιπλέον γνώση σε διάφορα θέματα αλλά υπάρχει και η εξειδίκευση. Πώς λοιπόν θα λάβεις αυτή την επιπλέον γνώση αν δεν γνωρίζεις τα στοιχειώδη, δηλαδή αν δεν έχεις σωστές βάσεις. Για μένα είναι κατακριτέο μιας και ο στόχος τους είναι να βγάζουν αμόρφωτους ανθρώπους από τα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Θέλουν μήπως να γεμίσουν τις σχολές για να μην κλείσουν; Καθώς αυτοί που το αξίζουν και εισάγονται στις σχολές είναι λίγοι και όσο πάνε μειώνονται. Ναι εντάξει όλα για την Νεολαία, αλλά εντάξει είπαμε μην το ξεφτυλίσουμε κιόλας... Για την Παιδεία ρε γαμώτο...

Πραγματικά είναι πολύ δύσκολος ο δρόμος που πρόκειται να πορευθούμε. Εγώ εύχομαι τα καλύτερα, για την Ελλάδα αλλά και για την Παιδεία...

Και Τώρα Λίγο Γέλιο ...

Ο Θεοσεβούμενος

Ο σύζυγος είναι πολύ θεοσεβούμενος, θεοφοβούμενος και έχει προστάτη του τον Άγιο Νικόλαο.
Μιά μέρα ξεκινά για επαγγελματικό ταξίδι στην Κρήτη και η σύζυγός του, βρίσκει ευκαιρία να φέρει στο σπίτι όχι ένα, όχι δύο… αλλά τρεις γκόμενους!
Ο πρώτος έρχεται με μία σαμπάνια, ο δεύτερος με ένα κουτί γλυκά και ο τρίτος ο καρμίρης δε φέρνει τίποτα. Αρχίζουν τα προκαταρκτικά και ξαφνικά ακούγονται τα κλειδιά στην πόρτα. Ήταν ο σύζυγός της!
Μέχρι να προλάβει να φτάσει στην κρεβατοκάμαρα ο κερατάς, η κυρία χώνει τους εραστές, μαζί με τη σαμπάνια και τα γλυκά, στη ντουλάπα.
Ο σύζυγος τη βλέπει ημίγυμνη, απορεί αλλά της εξηγεί ότι ο Άγιος Νικόλας δεν τον άφησε να κάνει το ταξίδι και εξέδωσε απαγορευτικό λόγω κακοκαιρίας.
Η κυρία εκμεταλλεύεται την κατάσταση και του λέει ότι ο Άγιος της έστειλε κι εκείνης μήνυμα…
Της είπε μάλιστα να τον περιμένει για να κάνουν έρωτα.
Ο σύζυγος τσιμπάει, αρχίζει να χαμουρεύεται με την καλή του και μετά από λίγο η κυρία λέει:
- Αχ άγιε μου Νικόλα, να είχα μία σαμπάνια να την πιω με τον αντρούλη μου!
Αμέσως ανοίγει η ντουλάπα, βγαίνει ο πρώτος γκόμενος με μία σαμπάνια στο χέρι και λέει:
- Εκ του αγίου Νικολάου… Ορίστε η σαμπάνια σας.
Τους σερβίρει τη σαμπάνια και φεύγει άνετος.
Ο σύζυγος σταυροκοπιέται,ευχαριστεί τον άγιο και συνεχίζει να χαμουρεύεται με την καλή του.
Μετά από λίγο η κυρία ζητάει και γλυκά από τον άγιο, οπότε ανοίγει η πόρτα της ντουλάπας, εμφανίζεται ο δεύτερος γκόμενος με τα γλυκά και λέει:
- Εκ του αγίου Νικολάου… Ορίστε τα γλυκάκια σας!
Ο σύζυγος ξανασταυροκοπιέται, ευχαριστεί τον προστάτη άγιό του και συνεχίζει το χαμούρεμα.
Περνά λίγη ώρα, το έχουν κάνει, η κυρία έχει ανάψει τσιγάρο, ο σύζυγος κοντεύει να αποκοιμηθεί, τον τρίτο στην ντουλάπα τον έχουν ξεχάσει, οπότε… ανοίγει η ντουλάπα, βγαίνει ένας μαντράχαλος και λέει:
Eκ του αγίου Νικολάου. Επειδή σε πέντε λεπτά κλείνουμε, θέλετε τίποτε άλλο;

Το βιάγκρα του παππού


Μια μέρα πάει ο παππούς στον Τοτό και του λέει.
- Τοτέ παιδί μου θέλω να μου φέρεις ένα viagra για να κάνω έρωτα με την γιαγιά και θα σου δόσω ένα 10 χίλιαρο.
Ο Τοτός λοιπόν συμφώνησε και πήγε και του έφερε το viagra.
Tην άλλη μέρα πάει ο Τοτός να πάρει το 10 χίλιαρο απο τον μπούφε που το είχε αφήσει ο παππούς και έκπληκτος είδε 60 χιλιάδες.
Πάει στον παππού λοιπόν και τον ρωτάει:
- Ρε παππού εσύ είπες ότι θα μου δώσεις 10 χιλιάδες και εγώ βρήκα 60 χιλιάδες.
- Α, λέει ο παππούς, οι 10 χιλιάδες είναι από μένα και τα υπόλοιπα από την γιαγιά.

Το τρελοκομείο


Σε ένα Αμερικάνικο τρελοκομείο κάθε χρόνο διαλέγουν δύο από τους ασθενείς που δείχνουν να έχουν γιατρευτεί και τους κάνουν δύο ερωτήσεις. Αν απαντήσουν σωστά τους αφήνουν να βγουν. Φέτος διαλέγουν τον Μπιλ και τον Μάικ.
- "Πες μου", του λέει γιατρός, "αν έχανες το ένα σου μάτι τι θα ήσουν;"
- "Μισότυφλος", αποκρίνεται ο Μάικ.
- "Κι αν έχανες και τα δύο σου μάτια;"
- "Τότε θα ήμουν εντελώς τυφλός!"
- "Πολύ καλά, λέει ο γιατρός. Πήγαινε τώρα και φώναξε μου τον Μπιλ."
Βγαίνοντας ο Μάικ, λέει στον Μπίλ τις σωστές απαντήσεις και το στέλνει στο γραφείο του γιατρού.
- "Πες μου, Μπίλ", του λέει ο γιατρός, "αν έχανες το ένα σου αυτί, τι θα ήσουν;"
- "Μισότυφλος!" λέει ο Μπιλ.
Ο γιατρός παραξενεύεται, αλλά συνεχίζει με τη δεύτερη ερώτηση:
- "Κι αν έχανες και το άλλο σου αυτί;"
- "Τότε θα ήμουν εντελώς τυφλός!"
- "Μα καλά, μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;"
- "Γιατί θα μου `πεφτε το καπέλο στα μάτια!"

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

Θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους αναγνώστες αυτού του blog Χρόνια Πολλά και καλά Χριστούγεννα. Το Νέο Έτος να είναι γεμάτο Υγεία - Αγάπη - Ευτυχία και ειρήνη σε όλο στον κόσμο...

Καλή Χρονιά...

ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ...

Τόσο καιρό που ασχολούμε με το blog αυτό δεν έχω κάνει ούτε μια αναφορά για την ομάδα στην οποία συμμετέχω αλλά και αγαπώ πολύ. Λίγα λόγια λοιπόν για το πως ξεκίνησε αυτή η ομάδα και που συνεχίζει να είναι αυτή την στιγμή.

Η αρχική ιδέα ήταν ν δημιουργηθεί μια ομάδα 5x5 που να συμμετάσχει σε κάποιο αντίστοιχο τουρνουά. Ο εμπνευστής αυτής της ομάδας ήταν ο Β.Π. ο οποίος εκτελεί και χρέη προέδρου αυτής της ομάδας μιας και ήταν ο δημιουργός της. Το πρόβλημα ήταν το όνομα το οποίο θα αποδίδαμε στην ομάδα μας. Πραγματικά θέλαμε κάτι πολύ καλό και δυνατό, το οποίο θα έμενε στην ιστορία αφού ήταν σίγουρη από την αρχή η λαμπρή πορεία που θα χάραζε, μιας και οι στόχοι που έθεσε ο πρόεδρος ήταν σαφείς. Εκείνη την περίοδο ένα παλικάρι, που θα συμμετείχε στην ομάδα, άκουγε ένα καμμένο συγκρότημα το λεγόμενο "Τα Πλοκάμια Του Καρχαρία" και ειδικά ένα συγκεκριμένο κομμάτι από τον δίσκο τους, με το όνομα "Είσαι Μπάζο". Έτσι λοιπόν το συγκρότημα του Β.Π. ονομάστηκε "ΠΛΟΚΑΜΙΑ" και σαν ύμνο μας χρησιμοποιούσαμε το "ΕΙΣΑΙ ΜΠΑΖΟ". Η ομάδα στήθηκε πολύ γρήγορα χωρίς πολλά πολλά λόγια. Την πρώτη χρονιά ξεκίνησε με 7 άτομα και συνέχισε με 6 λόγω μόνιμης απουσίας ενός από τους συμπαίκτες μου ο οποίος τελικά έδειξε ότι δεν αγαπούσε την ομάδα όσο οι υπόλοιποι. Την δεύτερη χρονιά αναζητήσαμε ένα τερματοφύλακα οποίος γρήγορα μπήκε στην ομάδα και έδιξε από πολύ νωρίς τις διαθέσεις του και την αγάπη του για την ομάδα. Την τρίτη χρονιά προστέθηκε ένα ακόμα παίχτης στο ρόστερ της ομάδας μας για να κλείσει τον κύκλο των μεταγραφών της. 3 χρόνια η ομάδα αυτή υπέστει πολλά, καλά και κακά, μα τα αντιμετώπισε όλα με σοβαρότητα και πειθαρχία μιας και αποτελείται από πραγματικούς επαγγελματίες. Δεν έλειπαν βέβαια και οι καβγάδες από την ομάδα. Πρωταρχικό ρόλο είχα εγω φυσικά,μιας και είμαι ο πιο απείθαρχος παίκτης όσον αναφορά την διαιτησία. Νευριάζοντας εγώ σημαίνει ότι η ομάδα χάνει την πειθαρχία της. Οπότε δικαιωματικά όλοι διαμαρτύρονται σε εμένα και επικρίνουν την συμπεριφορά μου. Βέβαια αυτό δεν γίνεται σκόπιμα, μιας και το πάθος μου για την μπάλα είναι αρκετά μεγάλο. Αυταά τα 3 χρόνια η ομάδα χάραξε μια πολύ καλή πορεία τερματίζοντας 3 στο τουρνουά όλων των Πανεπιστιμίων και των ΤΕΙ εντός Αττική. Η ομάδα όμως δενσταμάτησε εκεί. Για ακόμη μια χρονιά συνεχίζουμε να συμμετέχουμε στο φοιτητικό τουρνουά αλλά κάπως κομμένοι. Ο πρόεδρος της ομάδας μας και γενικότερα ο βασικός συνδετικός κρίκος, μαζί με ένα άλλο συμπαίκτη μου αποσύρθηκαν από την ενεργό δράση μιας και κλήθηκαν να υπηρετήσουν για την πατρίδα. Οπότε μείναμε 6 άτομα. Προσπαθήσαμε να κάνουμε κάποιες μεταγραφές αλλά στον 1ο μας αγώνα δεν εμφανίστηκαν. Βέβαια νικήσαμε αλλά χρειαζόμαστε έστω άλλον ένα παίχτη. Από ότι με ενημέρωσαν σύντομα θα εισαχθεί στην ομάδα και ο νέος παίχτης. Και από τν Γενάρη θα έχουμε την τιμή να έχουμε στην ομάδα μας τον πρόεδρό μας μιας και τελειώνει νωρίς τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Ας ελπίσουμε και φέτος να πάμε καλά χωρίς τραυματισμούς. Και το νέο έτος να μας χαρίσει επιτέλους την ΚΟΥΠΑ που τόσο επιθυμούμε...

Αυτά είναι τα αστέρια της ομάδας των Πλοκαμίων

ΚΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ...

ΕΛΠΙΖΩ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΥΠΑ !!!

Τι Υποκρισία ...

Τελικά η ζωή είναι όλο εκπλήξεις... Πληγώνεσαι από κει που δεν το περιμένεις και περνάς τέλεια σε κάτι το οποίο δεν το έχεις προγραμματίσει (και δεν εννοώ programming όπως θα πίστευε μια ψυχή λίγο καμένη με αυτό που κάνει). Τα πράγματα πάνε και έρχονται. Αλλάζουν ραγδαία χωρίς να το πάρεις πρέφα. Οι φίλοι πάνε και έρχονται, ποτέ στάσιμοι, ποτέ όπως θα ήθελες. Νέες γνωριμίες σε γεμίζουν, έρχεσαι κοντά με ανθρώπους που ποτέ δεν περίμενες πως θα έρθει, επειδή κάτι ξαφνικά σας ένωσε (Μια ψυχή το είχε πει αυτό --> Ι.Π.). Είναι πολύ σημαντικό να έχεις πάντα κάποιον δίπλα σου. Βέβαια ποτέ δεν μπορείς να απαιτήσεις να είναι όπως εσύ θα ήθελες να είσαι και ξέρεις γιατί; Γιατί ο καθένας είναι ο εαυτός του . Πληγώνεσαι μα δεν τα παρατάς. Βαδίζεις και συνεχίζεις να προχωράς, μα σίγουρα ξέρεις πως κάποτε θα έρθει το τέλος, ακόμα και σε μια σχέση. Δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριόμαστε για αυτό γιατί κάποιος άλλος θα μπει στην ζωή μας και θα μας κάνει να δούμε και να καταλάβουμε πως τελικά μπορεί να άξιζε να πληγωθούμε μα ποτέ δεν θα ανακαλύπταμε και αυτήν την μεριά του εαυτού μας. Ενός ευαίσθητου εαυτού που πληγώνεται από τις σχέσεις του με τους γύρω ανθρώπους. Όπως είχε πει και ένα φίλος μου, η λέξη Σ' αγαπώ είναι πολύ δύσκολη να την πεις μα εξίσου εύκολη να την ζητήσεις από κάποιον. Βέβαια όποιος χρησιμοποιεί αυτή την λέξη πρέπει πρώτα από όλα να το αισθάνεται όταν το λέει και να κοιτά τον άλλον στα μάτια.

Οι φιλίες όπως είπα και πριν πάνε και έρχονται. Λες και δεν είναι γραφτό μας να κρατάμε δεσμούς δυνατούς. Αδικείς και αδικήσε, Πληγώνεις και πληγώνεσαι από μια σχέση φιλίας. Όλος ο κόσμος έχει να πει κάποιο παράπονο για κάποιον φίλο του. Ουδείς αλάνθαστος, μόνο ο Θεός. Υπάρχουν στιγμές που ενώ είσαι κοντά με τον άλλον, ζεις σε ένα σκοτάδι και διακρίνεις μια υποκρισία. Κάποιο στιγμή δυστυχώς μαθαίνεις κάτι το οποίο σε πληγώνει, που ενώ ήσασταν μαζί τελικά έκρυβε κάτι. Αλλά όλα καλά μωρέ,πάμε παρακάτω...Η ζωή κυλάει όμορφα και θα πρέπει να εκμεταλλευόμαστε την κάθε στιγμή...

ΦίΛοΙ ΓιΑ ΠαΝτΑ !!!

Το τραγουδάκι αυτό το είχα ακούσει για πρώτη φορά όταν ήμουν στην 3η Λυκείου. Ήταν η τελευταία χρονιά των σχολικών μου χρόνων. Δεν θυμάμαι βέβαια και πάρα πολλά από τα χρόνια μου στο Λύκειο. Αυτό που θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια είναι η απίστευτη εκείνη χρονιά της 3ης Γυμνασίου. Το τραγούδι αυτό βγήκε πολύ αργότερα αλλά δεν παύει να με πηγαίνει πίσω σε εκείνη την χρονιά που με νοσταλγία την θυμάμαι. Εκεί γνώρισα και τον 1ο μου σημαντικό φίλο που δυστυχώς η πορεία μας άλλαξε αφού το σχολείο ήταν η αιτία που απομακρυνθήκαμε και βέβαια η απόσταση. Απλά θέλω να αφιερώσω αυτό το τραγουδάκι για να τον τιμήσω και να του δείξω ότι δεν πρόκειται να τον ξεχάσω ποτέ.

Βέβαια σήμερα έχουν μπει στην ζωή μου άλλες προσωπικότητες στις οποίες αφιερώνω ατομικά αυτό το τραγούδι για να τους δείξω ότι πραγματικά με άγγιξαν και με στήριξαν, παρόλες τις δυσκολίες που περάσαμε με τις αναταραχές, τις συγκινήσεις και πολλά άλλα. Αυτά που θα μείνουν χαραγμένα στην μνήμη μου είναι πράγματα πολύ σημαντικά τα οποία εισέπραξα από τον καθένα ξεχωριστά. Ελπίζω βέβαια να έδωσα και εγώ κάτι...

Το Πιο Όμορφα Πλάσμα Στον Κόσμο

Είναι ένα όνειρο ζωής.Μακάρι να γίνει πραγματικότητα.Ελπίζω κάποια μέρα ο Θεός να με αξιώσει και να γίνει δικό μου. Το video που ακολουθεί μου το χάρισε ένας φίλος μου και με συγκίνησε πάρα πολύ. Γιαυτό και εγώ τον ευχαριστώ θερμά...Να σαι πάντα καλά

6 Άτομα Προς 6 Διαφορετικές Κατευθύνσεις !!!

Έφτασε το καλοκαιράκι και όλα είναι ζεστά. Τέλος οι εξετάσεις και ήρθε η ώρα για ξεκούραση, μπανάκι και φυσικά πολύ ύπνο. Καθώς όμως τελειώνει η σχολή μια παρέα από 6 άτομα βρίσκονται αντιμέτωποι με τον αποχωρισμό. Η λέξη "ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ" είναι κάτι δύσκολο και κάτι το οποίο κανείς δεν μπορεί να δεχτεί. Δυστυχώς όμως υπάρχει και αυτή η λέξη στην ζωή μας. Ο καθένας διαλέγει μαι δικιά του πορεία ύστερα από 4 χρόνια κοινής πορείας και κοινού στόχου. Η ζωή είναι σκληρή και όλα τα όμορφα τελειώνουν κάποτε.Το κακό είναι ότι τελειώνουν πάντα την στιγμή που εσύ δεν είσαι ακόμα έτοιμος, πάνω από όλα ψυχολογικά έτοιμος. 4 χρόνια μιας ονειρεμένης θητείας στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Αθήνας έφτασαν στο τέλος τους. Η ζωή όμως συνεχίζεται αλλά ένα όνειρο κάπου εδώ τελειώνει. Για τον λόγο αυτό παρακάτω ακολουθεί ένα
μουσικό κομμάτι το οποίο το αφιερώνω στις 5 προσωπικότητες της ζωής μου αλλά και σε κάποιους αφανής ήρωες που παρόλο που βρίσκονταν στα παρασκήνια με στήριξαν και με βοήθησαν να ορθοποδήσω. Προσωπικότητες που οφείλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ βγαλμένο μέσα από την ψυχή μου και που ποτέ δεν πρόκειτε να ξεχάσω.






Αφιερωμένο εξαιρετικά στο όνειρο που έζησα με τους 5 φίλους μου...

Η Αξία Της Φιλίας Με Τα Μάτια Ενός Συγγραφέα!

Πρόσφατα καθώς χάζεβα στο internet κάποια στιγμή έπεσε το μάτι μου σε ένα πάρα πολύ όμορφο σημείωμα το οποίο είχε στείλει ένας διάσημος συγγραφέας από την Κολομβία, που έχει τιμηθεί με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο GabrielGarciaMarquez. Ο κύριος αυτός είχε αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Το γράμμα αυτό ήταν ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα προς τους φίλους του. Ας απολαύσουμε αυτό το κείμενο...

“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα “σ’αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση αυτού του μηνύματος ζωής πραγματικά αισθάνθηκα την ανάγκη να πω:

Ένα ευχαριστώ, για όλα όσα έχω κερδίσει από φίλους και γνωστούς.
Ένα συγνώμη, για λάθη που έχω κάνει.
Ένα χαμόγελο για όλους όσους κάνουν τον κόπο να διαβάσουν τις σειρές αυτές.
Ένα δάκρυ, για όλους αυτούς που έχασα άθελά μου.
Μια αγκαλιά για όλους όσους αγάπησα και αγαπώ.

Ουσιαστικά αυτό το blog αναφέρεται στα 5 άτομα που αγάπησα και που πέρασα μαζί τους πίκρες και χαρές. Πολλά από τα λεγόμενα του παραπάνω κειμένου τα έχω νιώσει και είναι λόγια τα οποία ένιωσα και εγώ την ανάγκη να τα πω πολλές φορές. Τις περισσότερες όμως τα κράταγα μέσα μου οπότε παραπέμπομαι κατευθείαν στα τελευταία λόγια του συγγραφέα. Πραγματικά είμαι σε θέσει να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη για τα τόσα χρόνια που αυτά τα παιδιά με έφαγαν στην μάπα τους...
Εγώ με την σειρά μου τους εύχομαι να είναι πάντα καλά και να έχουν μια καλή σταδιοδρομία σε ότι και αν τους αξιώσει ο Θεός να κάνουν... η σκέψη μου πάντα θα ταξιδεύει στα μονοπάτια που θα συναντά τους φίλους που είναι μακριά ή κοντά.

Κοινωνία Ώρα Μηδέν !!!

Ένα μεγάλο ερώτημα που βασανίζει όλους μας και θα μας βασανίζει για αρκετά ακόμα χρόνια είναι το εξής: "Που Βαδίζουμε Άραγε;". Αυτό το ερώτημα δυστυχώς είναι αναπάντητο και πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει κάποιος που να είναι σε θέση να μας δώσει μια πειστική απάντηση. Η βία και η εγκληματικότητα έχει απλωθεί σαν ιός και δυστυχώς υπάρχουν πολύ που την ασπάζονται. Τι να νιώθουν άραγε αυτοί οι άνθρωποι όταν κάνουν κακό σε έναν συνάνθρωπό τους; Ικανοποίηση; Χαρά; Τι στο καλό είναι αυτό που τους ξεδιψάει τόσο; Η ζωή μας αγριεύει τρομακτικά, το μυαλό του ανθρώπου παίρνει ανάποδες στροφές και δυστυχώς ξεσπάει σε ψυχές που τις περισσότερες φορές γίνονται θύματα χωρίς να προκαλούν. Τις περισσότερες φορές αυτά που την πληρώνουν είναι μικρά παιδιά τα οποία δεν έχουν την δύναμη να αντισταθούν. Γιατί όμως αυτό; Τι φταίνε αυτές οι αθώες ψυχές που γίνονται τροφή για άρρωστα μυαλά. Πολλά περιστατικά γίνονται γύρω μας και τις περισσότερες φορές δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ίσως από δω και στο εξής θα πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα λίγο πιο βαθιά, οτιδήποτε μας παραξενεύει δεν θα ήταν κακό να το αναλύαμε περαιτέρω... και όταν λέω για παράξενα θέματα εννοώ συμπεριφορές ανθρώπων. Που ξέρεις ίσως καταφέρεις να σώσει μια ζωή. Τις προάλλες,όπως είδαμε όλοι στις ειδήσεις, δύο αδερφάκια αναζητούνταν από τους γονείς τους οι οποίοι δήλωσαν την εξαφάνισή τους. Ύστερα από μια εβδομάδα μαθαίνουμε ότι τα παιδάκια αυτά είχαν πουληθεί από τους γονείς τους σε κάτι φίλους για να μπορέσουν να τα ζήσουν, επειδή υποστήριζαν ότι η οικογένειά τους ήταν αρκετά πληθωρική και δεν μπορούσαν να συντηρήσουν άλλα μέλη. Χτες άκουσα στις ειδήσει όπου και συγκλονίστηκα, τα 2 αδερφάκια βρέθηκαν πεθαμένα χωρίς ακόμα να γνωρίζουν τα αίτια θανάτου τους. Οι 2 γονείς τους που υποστήριζα αρχικά ότι είχαν χαθεί κατηγορούνται τώρα για τον θανατό τους. Πραγματικά είναι για να απορρείς ώρες ώρες και να αναρρωτιέσαι "Που βαδίζουμε;". Οι δολοφονίες πλέον έχουν γίνει κάτι σαν μόδα. Η μόνη διέξοδος να βγάλεις τα απωθημένα σου είναι να σκιτώσεις κάποιον σύμφωνα με τα νέα δεδομένα. Πραγματικά αυτοί που σκέφτονται με αυτό το μυαλό θέλουν ψυχίατρο. Ο κόσμος τείνει να εξαφανιστεί και εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας και πολλές φορές για μηδαμηνούς λόγους,χωρίς ουσία, και όλοι λένε "είχαν προηγούμενα" για να δικαιολογήσουν την κατάσταση.
Η αγάπη και υγεία του μυαλού έχουν πάψει πλέον να υφίστανται και επικρατεί μόνο η ζήλεια κει η απέχθεια για τον συνάνθρωπό μας. Και η εκκλησία δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει κάτι γι' αυτό. Και ο λόγος είναι ότι την περιορίζουν πολύ και δεν την αφήνουν να πάρει θέση πέρα από τα θρησκευτικά δρώμενα. Υποστηρίζουν ότι η εκκλησία είναι μόνο για την εκκλησία και όχι για την πολιτεία. Δυστυχώς όμως δεν γνωρίζουν... Είναι τόσο ανθρωπάκια που το μόνο που προσπαθούν να κάνουν είναι να καλύψουν τις φιλοδοξίες τους. Ας κάνουμε όλοι μαζί κάτι γι 'αυτό μπας και αλλάξει λίγο η ζωή μας. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας και ας δεχτούμε μέσα μας την εκκλησία. Αυτή θα μας διδάξει το σωστό και σίγουρα γεγονότα όπως τα παραπάνω θα λιγοστέψουν. Απλά πρέπει όλοι να συμβάλλουμε σε αυτό...

Τρυγόνα, δηλαδή, την Εκκλησία

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από ένα βιβλί που δίαβασα κάποτε. Είναι λόγια τα οποία γράφτηκαν κάποτε από τον Πρεσβύτερο Ηλία Δακουμάκο.

Με πλούσια συναισθήματα, παρμένο από τον κόσμο των πτηνών, επιζητεί ο ιερός Χρυσόστομος να φανερώσει το μεγαλείο της πιστότητας και της αμεσότητας στην σχέση του Θεού με τον άνθρωπο.
Η οδύνη που κομίζει το πεπερασμένο, με την παρουσία του Νυμφίου, μεταποιεί το γεγονός σε γιορτή και έκπληξη. Οι άνθρωποι, η εκκλησία, οι πιστοί, ο γάμος, η ανάσταση από την φθορά και οθάνατος της αμαρτίας, η ζωή του χριστιανού στο χώρο του εκκλησιαστικού μυστηρίου, αποτελούν τον καταλύτη του θνήσκοντος κόσμου και του σεσηπότος βίου.
Σήμερα αποτελεί καύχηση το κενό και το επιδερμικό, το "κοπάδιασμα" και ο πολιτιστικός εκβαρβαρισμός. Έχει αφανιστεί για τους πολλούς και είναι δυσεύρετη για τους λίγους η γοητεία, η ομορφιά, η σηματοδότηση που χαρίζει η σχέση με την εκκλησία, τον Χριστό, τον γάμο, τον θείο έρωτα. Αυτή η σαγήνευση μας δίνει την ζωή ως αντίδοτο στον θάνατο και στην απελπισία.
Τελικά αυτό που μένει χαραγμένο στην προσωπική διαδρομή του κάθε ανθρώπου είναι ο χρόνος, η ζωή, αυτό που ξόδεψε για πολύ καιρό, εαν έχει νόημα και αξία ώστε να μην μετανοιώσει και να μην κλάψει πικρά για την ματαιότητά του.


Αυτά τα λόγια μπορώ να πω ότι με στιγμάτησαν και σας διαβεβαιώνω άφοβα πως είναι λόγια ψυχής τα οποία σίγουρα ο καθένα μας αναμφισβήτητα θα έχει αναρρωτηθεί στην ζωή του!!!

Η Ταυτότητά Μου!!

Καλησπέρα σε όλους σας. Ονομάζομαι Τάσος και είμαι 22 ετών. Σπουδάζω Πληροφορική και τρελένομαι για ποδόσφαιρο. Είμαι αθλητικός τύπος και γενικότερα μου αρέσουν όλα τα είδη αθλητισμού: από ποδόσφαιρο μέχρι ping-pong καθώς και κλασσικός αθλητισμός. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν πήγα Γυμναστική Ακαδημία, για την ώρα όμως δεν θα ασχοληθώ με αυτό. Ο λόγος που κατασκεύασα αυτό το ιστολόγιο είναι για να μπω λίγο πιο βαθιά στα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου και επειδή μου αρέσει να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με άλλους καθώς και να ακούω άλλους. Οπότε μην διστάσετε για οποιονδήποτε σχολιασμό, καλόγουστο πάντα, χωρίς υβριστικά μηνύματα. Τα θέματα με τα οποία θα ασχολούμαι είναι ευρείας γκάμας. Τα περισσότερα φυσικά θα είναι από τον χώρο της πατρίδας μου, όχι εξωτερικό, και θα περιλαμβάνει θέματα όπως ποδόσφαιρο και κουτσομπολιά. Οπότε το ύφος μου θα είναι είτε σοβαρό είτε αστείο ανάλογα με την περίσταση. Οπότε σαν νέος στον τομέα σας θα ζητούσα την απαραίτητη κατανόηση..... Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που αφιερώσατε για να διαβάσετε έστω και αυτό το ασήμαντο αρθράκι. Με την σειρά μου εύχομαι καλή αρχη για μένα και καλή συνέχεια στους υπόλοιπους και όπως λέει και το όνομα του ιστολογίου μου: "ΈΧΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ..." και να ξέρετε ότι κάθε εμπόδιο σε καλό.... Καλά να περνάτε και καλό μας ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ....

Με εκτίμηση προς τα προσωπά σας,

tassos23